Van persoonlijke ervaring naar professionele passie
Dat twintiger Claire* koos voor een carrière in de geestelijke gezondheidszorg is niet toevallig. Ze groeide op met een vader die kampte met zware psychische klachten door trauma's die hij opliep tijdens zijn werk als cipier in een gevangenis. Die gebeurtenissen hebben diepe sporen achtergelaten. Niet alleen bij haar vader, maar ook bij Claire. Claire doet nu de opleiding hbo-v en werkt bij een ambulant team van Antes in de regio Rotterdam.
“Mijn vader werkte als cipier in een zwaarbeveiligde gevangenis,” vertelt ze. “Hij maakte daar heftige dingen mee waarover hij niet met ons – zijn gezin - wilde praten. Hij is zelfs eens in zijn borst gestoken door een gevangene die zelf een wapen had gemaakt, maar ook dat voorval werd door hem in de doofpot gestopt. Er was in die tijd, zeker in dat beroep, sprake van een echte mannencultuur,” legt Claire uit. "Over gevoelens of trauma’s praten, dat deed je gewoon niet."
Jarenlang hield haar vader zijn trauma’s voor zich. “Hij had nachtmerries, dissociaties en uiteindelijk ook psychoses,” vertelt Claire. “Ik herinner me nog dat hij eens thuis voor de televisie zat en ik iets aan hem vroeg maar dat hij me niet leek te herkennen. Korte tijd later zag hij mijn broer opeens aan voor iemand uit de gevangenis. Dat was enorm beangstigend. We zagen dat het niet goed met hem ging maar hadden geen idee wat er precies aan de hand was. De huisarts kon er ook niks mee, want als mijn vader daar was gedroeg hij zich normaal."
De situatie escaleerde toen haar vader op een dag alle medicatie die hij in huis had innam. Claire: “Hij had fysieke klachten, zat thuis met nek- en rugpijn, maar achteraf gezien waren dat psychosomatische klachten. Toen hij voor zijn klachten naar het ziekenhuis ging kreeg hij medicatie mee en dezelfde avond nam hij alles tegelijk in. Toen raakte hij in paniek: 'wat heb ik gedaan?!', schreeuwde hij. Dat moment heeft er diep ingehakt bij ons allemaal. Hij werd zo agressief dat 112 werd gebeld en mijn vader geboeid werd afgevoerd."
Gedwongen opname
Na die crisis volgde een gedwongen opname van drie maanden. “Hij kreeg de diagnose PTSS en werd ingesteld op medicatie,” vertelt Claire. “Toen hij weer thuis was wilde hij eigenlijk meteen weer afbouwen, maar dat ging niet goed omdat zijn trauma's nog niet behandeld waren. In de tijd die volgde is hij meerdere keren opgenomen. Ik was toen zestien en we leefden als gezin in overlevingsstand. Pas een paar jaar later, toen alles wat rustiger werd en het met mijn vader beter ging, kwam bij mij de klap. Ik kreeg last van depressieve gevoelens en begon mezelf dingen te verwijten: hadden we iets anders kunnen doen?"
Zelf klachten
Claire werd door haar huisarts doorgestuurd naar de ggz en kreeg een intensieve behandeling. “Vijf dagen per week kwam ik daar. Langzaam leerde ik om mijn emoties te herkennen en er op een gezonde manier mee om te gaan. Die periode heeft me niet alleen geholpen te herstellen, maar ook mijn richting in het leven bepaald. Als klein meisje wilde ik al verpleegkundige worden, maar door mijn eigen ervaringen wist ik het zeker: ik wilde de ggz in. In haar werk bij Antes merkt Claire hoe waardevol haar ervaring is. “Ik weet hoe het is om machteloos te zijn, om te denken dat er geen uitweg meer is. Dat maakt dat ik cliënten soms net iets beter begrijp. Natuurlijk blijf ik professioneel, maar ik weet hoe belangrijk het is dat iemand écht luistert.”
Haar vader heeft inmiddels meer ziektebesef en een stabieler leven. “Hij gebruikt trouw zijn medicatie en weet wat er kan gebeuren als hij dat niet doet. We hebben nu een goede band, maar ik heb me lang verantwoordelijk gevoeld voor hem. Dat stukje loslaten was moeilijk.”
Toekomstplannen
Voor de toekomst heeft Claire duidelijke plannen. “Ik wil me verder ontwikkelen binnen de ggz en zou het fantastisch vinden om met jongeren te werken, misschien wel bij Youz. Met mijn achtergrond hoop ik iets extra’s te kunnen betekenen en het delen van mijn verhaal draagt hopelijk bij aan het verminderen van stigma's op mentale problemen."
Tot slot wil ze anderen iets meegeven: “Hoe heftig en uitzichtloos je situatie soms ook lijkt: er is licht aan het einde van de tunnel. Houd je hoofd omhoog en blijf geloven dat het beter kan worden.”
*Claire is een gefingeerde naam