banner Lia
Het verhaal van Lia
Het verhaal van Lia
| Paspoort: | |
| Wie: | Lia |
| Functie: | Verpleegkundige Ambulante Zorg |
| Hoe lang bij Antes: | 7 jaar |
| Antes is: | ‘Met passie en liefde mijn werk doen.’ |
‘Je gaat hoe dan ook helpen’
“Ik hou van dit werk. Ik hou van wat je kan bereiken, hoe je iemand kan helpen. Ik hou van hoe je met collega’s kan lachen en huilen om wat je meemaakt. En ik hou van de cliënten. Natuurlijk zitten er mensen bij waar je geen klik mee hebt. Maar met de meeste cliënten krijg je een band. Het zijn mensen zoals jij en ik, die ergens pech hebben gehad. Die chronisch ziek zijn. Het is toch prachtig dat ik die een duwtje in de goede richting kan geven?”
“Ik zit nu in de ambulante zorg. Dat betekent dat ik bij cliënten thuis kom. Zeker bij een eerste bezoek heb ik vaak geen idee wat er gaat gebeuren als mensen opendoen. Het maakt ook niet uit. Je gaat ze hoe dan ook helpen, ook al duurt dat nog zo lang.”
“Het kan best verdrietig zijn wat je aantreft. Mensen die vervuild zijn, een huis zonder meubels, overal lege flessen. Daar moet je doorheen kijken. Dan zie je gewoon een mens dat geholpen moet worden. Met of zonder die drank of die drugs. Want iemand pushen dat hij nooit meer mag drinken of gebruiken, dat werkt niet. Dus als een cliënt niet wil stoppen, kijk je samen hoe je het gebruik zo terug kan brengen dat het minder schadelijk is en veilig gebeurt.”
“Natuurlijk is dat wel eens jammer, dat je zeker weet dat iemand nooit meer helemaal af zal kicken. Maar ik neem het niet mee naar huis. Ik heb ook in de crisisopvang gewerkt, en in de medisch psychiatrische unit (MPU). Daar kwamen bijvoorbeeld mensen met eetstoornissen die we gedwongen moesten voeden. Dat vond ik moeilijker, daar kon ik wel mee zitten. Jezelf zo uithongeren vanuit je psychiatrische ziekte en dan niet geholpen willen worden. Vreselijk.”
“Maar we hadden ook dikke pret op de MPU hoor! Ik weet nog dat ik er afscheid nam. Ik had avonddienst en er was een cliënt waar ik best een speciale band mee had. Die had ik nog even gedag gezegd. Ik liep al op de gang en ineens drukte ze op de noodknop. Terwijl vlak daarvoor alles nog in orde was! Dus ik ren naar haar kamer, ga naar binnen en zie haar heel rustig in haar stoel zitten. Springen daar in het halve donker mijn collega’s achter de deur tevoorschijn! Dat had ik totaal niet verwacht. En die cliënt had helemaal meegedaan in dat complot. Die zat daar maar te lachen. Dat vergeet ik nooit meer.”